Ineens schiet me de oplossing te binnen: we komen niet meer terug

Vliegschaamte, koopschaamte, vleesschaamte, bezorgschaamte. Guilty, guilty, guilty en nog eens guilty. Maar zoals dat gaat, je kijkt om je heen en denkt: ach, ik ben de enige niet. Ik leef mijn eigen leventje, val niemand lastig en zolang ik stem op een groene partij, naar de super fiets en aan het kankerfonds doneer, kunnen ze mij nergens op pakken.